Aditivne tehnologije (3D štampa) obuhvataju proizvodne tehnologije koje omogućavaju izradu trodimenzionalnih objekata na osnovu 3D modela u digitalnom formatu, dodavanjem materijala sloj-po-sloj. Ove tehnologije ne koriste alate kao konvencionalne obradne tehnologije, pa se zbog toga odlikuju visokim stepenom fleksibilnosti. U isto vreme, na jednoj mašini se može izraditi više proizvoda potpuno različite geometrije.

Takođe, odlikuje ih i veliki izbor materijala od kojih se mogu izraditi delovi, kao što su: plastika, metal, keramika, kompozitni materijali itd. Najpoznatiji aditivni postupci su: deponovanje istopljenog filamenta (FDM), vezivna 3D štampa (3DP), stereolitografija (SLA), selektivno lasersko sinterovanje (SLS), i dr. Nekada su se aditivne tehnologije koristile samo za prototipove, a danas su aktivno uključene u proizvodnju, naročito u slučajevima malih serija ili delova sa specijalnim geometrijskim i mehaničkim zahtevima.

Inženjerstvo površina predstavlja skup tehnika i tehnologija kojima se vrši poboljšavanje osobina površina mašinskih elemenata ili drugih proizvoda. Tehnologijama inženjerstva površina vrši se nanošenje tankih slojeva (prevlaka) na delove ili se vrši modifikacija njihovih površinskih slojeva.

Nanošenjem prevlaka na mašinske delove najčešće se povećava njihova otpornost na: habanje, oksidaciju, koroziju, efekte visokih temperatura i smanjuje se trenje ali se mogu koristi i zbog drugih povoljnih efekata. Prevlake se najčešće primenjuju na alatima za obradu materijala raznim tehnologijama, na mašinskim elementima ali i na delovima široke namene i elementima dekorativnog karaktera. Osim toga prevlake se primenjuju i na biomedicinskim implantatima, u elektronici, u optičkim uređajima i građevinarstvu.

Primenom prevlaka postižu se višestruka povećanja trajnosti elemenata u eksploataciji ili povećanja efikasnosti rada tih elemenata. Činjenica da danas 95% savremenih alata za obradu rezanjem ima prevlaku na sebi svedoči o prednosti njihove primene u proizvodnom mašinstvu. Osim tehnologija nanošenja prevlaka i modifikacije površinskih slojeva inženjerstvo površina podrazumeva i poznavanje specifičnih tehnika karakterizacije koje se primenjuju za određivanje osobina slojeva i prevlaka. 

Tehnologije prerade polimera obuhvataju niz različitih tehnoloških metoda, postupaka i procesa pomoću kojih se polimerne sirovine (prirodni i sintetički polimeri) prevode u poluproizvode različite forme (granule, pelet, prašak, tečnost, smolu, tablete, foliju, itd.) ili se dobijaju gotovi proizvodi (delovi) određene geometrije i fizičko-mehaničkih svojstava.

Polimerni materijali (plastika, guma, vlakna i lepkovi) ubrajaju se među najvažnije tehničke materijale današnjice, dok se generalno savremeni život ne može zamisliti bez polimernih materijala. Prerada polimera ne podrazumeva samo oblikovanje, već i umešavanje, sintezu, hemijske reakcije i fizičko-fazne transformacije polaznog materijala. Kombinacija ovih operacija određuje konačna svojstva i performanse bilo kog polimernog proizvoda. Zbog toga, pri proizvodnji polimernih proizvoda treba uvek imati na umu činjenicu da je, uz poznavanje proizvodnih postupaka, neophodno i poznavanje proizvodnih svojstava polimernih materijala kao i upotrebnih svojstava polimernog proizvoda.

Postoje različiti tehnološki postupci prerade polimera, odnosno proizvodnje gotovih delova. Njihov broj se neprekidno povećava kao rezultat permanentnog razvoja novih materijala i proizvoda, ali i usavršavanja mašina, alata i postojećih postupaka obrade. Gotovi delovi od polimera najčešće se proizvode oblikovanjem rastopljenog polimera (polufabrikata) pomoću alata odgovarajuće geometrije, a najpoznatije metode su: ekstrudiranje, injekciono presovanje, kalandriranje, duvanje i termoforming. Pored tehnoloških metoda oblikovanja koriste se i postupci rezanja (odvajanja čestica), spajanja i površinske obrade.

Zadaci inženjera proizvodnog mašinstva vezano za proizvodnju delova od polimernih materijala su veoma raznovrsni i obuhvataju između ostalog: dizajn delova, projektovanje i automatizaciju tehnoloških postupaka, konstrukciju i izradu alata, programiranje mašina, projektovanje i održavanje sistema za preradu polimera, problematiku vezanu za reciklažu materijala, testiranje i razvoj novih polimernih materijala i kompozita itd.

Termička obrada je tehnologija koja primenjuje procese zagrevanja i/ili hlađenja materijala (bez topljenja) u cilju promene mikrostrukture materijala. Različite mikrostrukture materijala rezultuju sa različitim mehaničkim i drugim osobinama.

Cilj primene termičke obrade u proizvodnom mašinstvu je u svrhu postizanja tačno određenih osobina materijala koje su pogodne za njegovu obradu i/ili kasnije za njegovu eksploataciju. Tako se na primer termičkom obradom se poboljšava mogućnost obrade materijala određenom tehnologijom (rezanjem, deformisanjem) a nakon završetka obrade komada termička obrada se primenjuje za postizanje traženih eksploatacionih osobina (npr. visoka trvrdoća i čvrstoća).

Osim promena osobina materijala po njegovoj zapremini primenom termo-hemijskih procesa vrše se promene osobina materijala u površinskim slojevima. Na taj način je moguće postići različite osobine po preseku materijala, npr. visoka tvrdoća površine a žilavo jezgro. Tehnologije termičke obrade su veoma važne za proizvodnju jer se njihovom adekvatnom primenom, kod izabranog materijal proizvoda, može vršiti promene njegovih osobina u širokom opsegu.